BURDAN BİR ŞİİR ÇIKAR

Kürekler çekiyorsa acemi kayıkçıyı
Taşı annesi sanıp sarılıyorsa yosun
Şehirli desen peşine düşmüşse köylü kilim
Bir kapı ötekine buyrun efendim diyorsa
Bir pencere ötekine açılıyorsa örneğin

Burdan bir şiir çıkar ve ben onu yazarım
Irmağın altından geçiyorsa bir köprü
Aşk ağacın gövdesini sallıyor
Yaprak ondan fazla ürperiyorsa
Çivi zannediyorsa çarmıh İsa'yı
Çıraktan el alıyorsa bir usta

Rujun belirlediği bir kadın dudağından
Şu sözler çıkıyorsa yapma çiçekler çağında
"Gözlerim rimelliydi ağlayamadım"
Bir yenilgi daha almış olur gül
Ve ben bunun şiirini yazarım

Kuş sınıfında yer almış olmalarından
Bir şiir çıkabilir serçe ile kartalın
Koca dünya bir hamalı taşımaz
Koca dünya sırtındadır hamalın

Şiir deneylerle değil acemilikle yazılır
Otelin yolcuda dinlendiği vakitler
Ateş üşüyorken dergiden kitaplardan
Nice Abdülkadir Budak'lar geçer

                    ABDÜLKADİR BUDAK

HAYATTA BEN EN ÇOK ANNEMİ SEVDİM

 Ona göre baştan beri iflâh olmaz biriydim
Babam korkuydu bana, annem yürek serinliği
En sevdiği oğluydum -bana hep öyle gelirdi-
            Uzun avcı öykülerini ilk ondan dinlemiştim
            Hayatta ben en çok annemi sevdim

            Sözümona büyümüştüm, ekmek getirirdim eve
Annem öldü, düşüyorum, koptu salıncağın ipi
Anahtarsız bir kilide benzediğim doğru şimdi
            Saçlarına tırmanırdım tutunup yıldızlara
            Kokusu kalmıştır diye kapandım odalara

            Kıyamazdı bilirdim şiirler yazan oğluna
Sevgilim terkedince benden fazla ağlardı
İstiridyeydi annem, içinden inci çıkardı
            Hergün daha da büyüyor yüreğimdeki yırtık
            Annemi anılarda bile bulamıyorum artık

            Babamın hemen ardından gitmesi gerekmezdi
Evinin badanasını yarım bırakıp erkenden
O gün bugündür bana gülden önce gelir diken
            Dedim ya anahtarını yitirmiş bir kilidim
            Hayatta ben en çok annemi sevdi

                         ABDÜLKADİR BUDAK